Rus edebiyatından Turgenyev’in babalar ve oğullar kitabıyla dünyada nam salan, içeriği bakımından benimsenmesinin oksimoron oluşturduğu bir görüş, nihilizm. İnsan türünün evrim süresince farkına varabildiği yalnızlığını sözcüklerle ifade etmesi. Edebiyatta roman kahramanları üzerinden anlatılagelen bir terim olduğu halde, roman yazacak kadar enerjim yok, tembelim diyen Emil Michel Cioran kesinlikle hiççiliği tam anlamıyla karşılayan biri. İnsana dair tüm duygulardan kendisini tamamen sıyırmış ve insanı tüm çıplaklığıyla, roman karakterlerine sığdırmadan denemelerle anlatmış.
Bilmsel verilere bakıldığında bir türün ortalama var olma süresi ortalama yüz bin yıl ve insan türüde bu süreye ulaşmak üzere. Nihilizmin artan popülaritesi belki bu açıdan bakıldığında bir anlam kazanabilir. Ortada olan yüz bin yıllık bir tecrübe var. Öğrendiklerinin, hissettiklerinin ve bunlarla birlikte yaşadığın bir hayatın sana ait olmaması, bu yaşantının sana öğretilenlerden başka bir şey olmadığını düşünmek, binlerce yıl boyunca evrilen genlerinden içgüdüsel olarak beyin kıvrımlarında yer etmiş olması.
Bu edebi giriş ve bilimsel gelişmenin ardından sonuç; yaşanan her gün daha da içe kapanma. Tazeliğin ardından gelen çürüme, kokma ve artık en sonunda bırakın başka bir şeye değer vermeyi kendine verdiğin değerin bile kalmaması, yokoluş.
